Μεγάλες ελληνικές σημαίες φάνηκαν εκείνο το βράδυ, όταν εκλέξαμε τον Νίκο Αναστασιάδη, στο ανώτατο αξίωμα. Η Κύπρος είναι Ελληνική αντηχούσε στο στάδιο “Ελευθερία” και όλοι χαρούμενοι φωνασκούσαν. Ξάφνου ο ηγέτης είχε στείλει χαιρετισμό προς τους Τουρκοκύπριους, το πλήθος άρχισε να αποδοκιμάζει για να χειροκροτάει μετά από κάποια δευτερόλεπτα τον ίδιο που αποδοκίμαζε, επειδή τους επίπληξε. Ναι πρόκειται για Κύπριους πολίτες, οι οποίοι έχουν δικαίωμα ψήφου, πιστεύουν ότι η Κύπρος είναι Ελληνική, πιστεύουν ότι είναι Έλληνες αλλά ταυτόχρονα στηρίζουν ένα διαχρονικό πολέμιο της επιβίωσης του Ελληνισμού στο νησί, όσο σκληρό και προσβλητικό κι αν ακούγεται.
Η πιο πάνω αφορμή δεν είναι σημείωση λασπολογίας ούτε επαναφοράς των παλιών άσχημων στιγμών της ιστορίας μας. Η πιο πάνω αφορμή είναι να καταδείξει ότι και σήμερα να γίνονταν εκλογές και επί καθημερινής βάσεως, ετούτος ο λαός το ίδιο θα είναι, θα είναι πίθηκος (και θα πιθηκίζει και θα υποτάσσεται) γιατί έτσι του έχουν μάθει, γιατί δεν έχει γι’ αυτόν και πολλή σημασία.
Μέσα στον κυκεώνα των γεγονότων: διακοπή των συνομιλιών, επίθεση και εξάπλωση του ISIS, παραβίαση της ελεύθερης μας ΑΟΖ (δηλαδή αυτή που είναι υπό τον έλεγχο της Κ.Δ.) από την Τουρκία και ούτω καθεξής, έρχεται το ένα και μοναδικό γεγονός που τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας παραμένει το ίδιο ή καλύτερα εξελίσσεται προς το χειρότερο. Είναι το γεγονός της ελληνικότητας.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στο χαμηλό επίπεδο του πολιτικού λόγου και σκέψης που διέπει την κοινωνία μας σήμερα, εξάλλου μια γεύση την πήραμε και πιο πάνω και βλέπουμε καθημερινά την κατρακύλα, αλλά θέλω να μείνω σ’ αυτό που ονομάζεται ελληνική συνείδηση και τι πρέπει να σημαίνει αυτό για τον σημερινό Κύπριο.
Ο Κύπριος διέπεται από παρωπίδες, ατομικές πεποιθήσεις, ψυχολογικές ατομοκεντρικές αντιλήψεις ικανοποίησης των ιδεοληψιών του. Κατ’ επέκταση, στην κυπριακή κοινωνία που ζει, αποχαυνωμένος, βλέπει μια καινούργια πραγματικότητα να εξελίσσεται γύρω του: την νεοκυπριακή. Αλήθεια, πως θα μπορούσαν να εξελιχθούν διαφορετικά τα πράγματα; Πώς θα μπορούσε ο νέος Κύπριος να μην ενδιαφέρεται καθόλου για την Κύπρο πόσο μάλλον για τον υπόλοιπο ελληνισμό;
Μετά την ίδρυση του Ζυριχικού εκτρώματος και πιο πολύ μετά την εισβολή, άρχισε να δημιουργείται η κυπριακή συνείδηση - ταυτότητα. Είχαμε από τότε κυπριακή σημαία, κυπριακό πολιτικό γίγνεσθαι, κυπριακές ειδήσεις, κυπριακές εφημερίδες κτλ. Σήμερα προσπαθούμε να μετατρέψουμε την διάλεκτο μας σε γλώσσα. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι η λέξη “κυπριακός” για τη οποία θα πρέπει να είμαστε περήφανοι ως μια ακόμη ιδιαιτερότητα και μια όμορφη απόχρωση του ελληνισμού. Το ζήτημα είναι το περιεχόμενο και όχι το εξωτερικό. Το περιεχόμενο του “κυπριακού” πλέον δεν έχει κανένα χρώμα ελληνικό, καμιά αναφορά.
Συνεπώς, η Ελλάδα είναι άλλη χώρα, οι Ελλαδίτες άλλου είδος άνθρωποι, δεν μας πολυενδιαφέρουν, βλέπουμε την δική μας χώρα πρώτα και μετά την Ελλάδα κτλ. Αυτή νομίζω, θα συμφωνούσαν όλοι, είναι η σημερινή πολιτική κουλτούρα.
Εξάλλου το βλέπουμε και στον καθημερινό μας πολιτικό βίο: Τα κόμματα στις πολιτικές τους θέσεις δεν έχουν καμιά αναφορά στα εθνικά ζητήματα πλην του κυπριακού. Ποιον ενδιαφέρει λοιπόν το μακεδονικό, θρακικό ζήτημα ή αν οι Τούρκοι παραβιάζουν τα χωρικά ύδατα του Αιγαίου μας. Κανένα ενδιαφέρον. Παραμένουμε βουτηγμένοι στα κυπριακά μας προβλήματα λες και δεν είναι οι ίδιοι οι Έλληνες οι παππούδες μας που μας λευτέρωσαν, λες και δεν πέθαιναν με μια λέξη στο στόμα: “Ένωσις”.
Αυτή είναι η αλήθεια, η πραγματικότητα, δεν υπάρχει πλέον η συλλογικότητα, ο πόνος για τον συνέλληνα μας, που ζει κάποια χιλιόμετρα μακρυά και ίσως υποφέρει, ίσως τα καταφέρνει ποιος να ξέρει; Ο πόνος όχι με την έννοια της λύπησης, αλλά με την έννοια της πραγματικής έγνοιας, της πραγματικής αγάπης, του πραγματικού ενδιαφέροντος. Της αντίληψης ότι οι τόποι μας είναι ελληνικοί και τον πόθο της ένωσης και παρουσίας μας σε όλη την Ελλάδα.
Αυτό θα πει λοιπόν Έλληνας, είτε αυτός είναι Κύπριος, είτε Κρητικός, Αθηναίος, Θεσσαλονικιός. Έλληνας, όχι απλά με την ελληνική σημαία, χωρίς να ξέρει τι συμβολίζει, τι πανανθρώπινο χαρακτήρα έχει. Έλληνας, όχι με την σημαία, ξεχνώντας τους υπόλοιπους Έλληνες. Έλληνας με ενδιαφέρον, με αγάπη, με πόνο για όλο τον Ελληνισμό, με πραγματική ανθρωπιά. Εκεί φαίνεται η ελληνικότητα και όχι στα σύμβολα και τις σημαίες απλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου