Σαράντα φωνάζουν οι σειρήνες…

Από το ιστολόγιο: Αντίσταση Τώρα

Μας διαλύεις όσα χτίσαμε με ψέματα
και μας σνομπάρεις μ’ ένα βλέμμα ξεφτισμένο.
Θα `νιωθες όμορφα αν βάζαμε τα κλάματα
όμως, αγόρι μου, σε έχουμε γραμμένο.

Γ. ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ

Κάθε 20 του Ιούλη γυρνάμε σαν χαμένοι στα οδοφράγματα. Παλιότερα στο Λήδρα Πάλλας, πλέον στη Λήδρας. Δεν είναι ακριβώς οδοφράγματα, ούτε μοιάζουν με σύνορα, όσο κι αν θέλουν κάποιοι να μοιάζουν. Φαίνονται απλώς διάδρομοι για τους τουρίστες ή τους πρόσφυγες που έγιναν τουρίστες. Εν τω μεταξύ εμείς, αποβλακωμένοι, δεν το έχουμε ακόμα συνηθίσει. Διερωτόμαστε συνεχώς αν δεν έφτασαν τελικά οι δέκα χιλιάδες μέλισσες του Ονήσιλου…

Είναι αλλιώς τα πράγματα φέτος. Η κοινωνία νοσεί επικίνδυνα, λες κι έχουν αυξηθεί οι σχιζοφρενείς και οι ψυχοπαθείς. Κάπου κάποιοι πανηγυρίζουν επειδή ο πρόεδρος θέλει να λύσει το Κυπριακό, άλλοι δεν μας επιτρέπουν καν να θυμηθούμε, να θρηνήσουμε ή να διαμαρτυρηθούμε, άλλοι απουσιάζουν παντελώς και άλλοι τον χαβά τους. Δεν συμβαίνει τίποτε. Ποιά κατοχή; Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που δεν ξεχνούν είναι λες κι έχουν πάρει υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών. Γελούν για να μην κλάψουν.

Οι Τούρκοι γιορτάζουν, όπως έκαναν πάντα. Μαχητικά αεροπλάνα, συναυλίες, παρελάσεις. Αλλά, εμείς τα κάναμε όλα. Έφτασε η στιγμή να το παραδεχτούμε. Εμείς τα κάναμε όλα, ναι. Αφήσαμε 40 χρόνια να περάσουν κι ήρθαν κάποιοι στα μέσα του Ιούλη να πουν ότι η στρατηγική απέτυχε. Σοβαρά; Μόνο υποχωρήσεις. Άνοιξαν τα οδοφράγματα, έφεραν σχέδιο Ανάν κι έχασαν, χαϊδεύουν διαχρονικά την κατοχική δύναμη, υπακούν αδιαμαρτύρητα στις υποδείξεις των Αμερικανών, των Εγγλέζων, των Βενιζέλων και ξαφνικά ανακάλυψαν ότι ήταν λάθος η στρατηγική ή ότι η Τουρκία είναι αδιάλλακτη. Ω καιροί…

Μα δεν λυπούνται την υστεροφημία τους τουλάχιστον; Δεν κατανοούν ότι είναι λίγα τα σαράντα χρόνια για να ειρωνεύονται τους πρόσφυγες κι αυτούς που δεν υπογράφουν τις βλακείες τους; Πασχίζουν να υποδείξουν ότι ο λαός θέλει ότι θέλουν αυτοί. Δεν ρώτησαν ποτέ κανέναν μετά το 2004. Και συνεχίζουν να ουρλιάζουν μεθυσμένοι στα μικρόφωνα, σάμπως και όσοι ήταν ζωντανοί τότε, πλέον είναι νεκροί. Λέξεις όπως εισβολή, κατοχή, λευτεριά, προσφυγιά, αγνοούμενοι, νεκροί γίνονται ένα με τους συμβιβασμούς, τους ραγιαδισμούς, τη λήθη, την υποδούλωση.

Γιορτάζουν κι αυτοί, σαν τους άλλους. Κι εμείς, αντί να εμφανιζόμαστε μπροστά τους, να τους χαλάμε τη γιορτή, βαδίζουμε πλάι στις πλαστικές καρέκλες των καφέ, λες και χτυπάμε τα κεφάλια μας στον τοίχο των δακρύων. Ας είναι όμως. Ίσως αρκεί που υπάρχουν νέοι που θυμούνται ακόμα. Γιατί μπορεί να μην έζησαν τίποτα, αλλά αυτός ο τόπος έχει επιλέξει τις ουτοπίες του. Κι ίσως σύντομα να αναγκαστούν οι εξουσιαστές να κατεβούν απ’ το βήμα για να μιλήσει επιτέλους ο πρόσφυγας λαός. Να μιλήσει, να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, να πει το δικό του «Φτάνει πια» και τότε η σελήνη θ’ ανατέλλει…

Αλ. Μιχ.