17 Νοεμβρίου 1974

Κάποτε πρέπει να ληξει αυτή η θλιβερή συζήτηση. Το καθεστώς 67-74, το καθεστώς των Απριλιανών πέρα από τον βίαιο τρόπο με τον οποίο εγκαταστάθηκε στη ζωή των Ελλήνων, κυριολεκτικά "αποδόμησε" την Ιστορία και την Κοινωνία μετατρέποντας έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων σε "επί χρήμασι χαφιέδες" στρατολογόντας είτε πολύ φτωχούς ανθρώπους είτε κατά πάγια τακτική ποινικούς κρατούμενους προκειμένου να μετριάσουν τις ποινές τους.
Ο αντιδικτατορικός αγώνας, είναι υπαρκτός, έγινε, (όχι μόνο τις ημέρες του Πολυτεχνείου) μετρά πολλούς φρικτά βασανισθέντες, εξόριστους κλπ.
Ασφαλώς, μετά την πτώση της χούντας δημιουργήθηκε πάνω στην πραγματικότητα μία μυθολογία και μία υπερβολή. Αυτό συμβαίνει πάντα. Και αν θέλετε τη γνώμη μου η Ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από υπερβολές και μύθους, που στηρίζονται μεν σε πραγματικά γεγονότα, αλλά φουσκώνουν στη διαδρομή σαν τη ζύμη στο..τσουρέκι! Γιατί; Γιατί κακά τα ψέματα, σαν λαός, σαν έθνος, οι Έλληνες είμαστε κομμάτι "επικοί"...και ψοφάμε για ηρωισμούς. Δεν είναι αναγκαία κακό αυτό....φτάνει να ξέρουμε τα όρια. Όσοι ενοχλούνται επειδή νομίζουν πως το Πολυτεχνείο αποτελεί αριστερή ιστορία και μυθολογία, κακώς ενοχλούνται, γιατί απλώς δεν είναι. Στο Πολυτεχνείο, αλλά και στον ευρύτερο αντιδικτατορικό αγώνα μετείχαν πραγματικά ηρωικοί Έλληνες, από όλο το πολιτικό φάσμα και θα αναφέρω ως δυνατά παραδείγματα τους ήρωες Αναστάσιο Μήνη (Στρατιωτικός υψηλόβαθμος, βασανισθείς άγρια με φάλαγγα και ορθοστασία 111 ημερών!) τον Σπύρο Μουστακλή (επίσης στρατιωτικός τον οποίο βασάνισαν αγρια μέχρις σχεδόν εξόντωσης) τον Στρατηγό Οπρόπουλο (τα ίδια) τον ανώτατο Αξιωματικό του Ναυτικού Τ.Παπα κλπ. Θα σταθώ επίσης στη στάση πολλώνν επιφανών Ελλήνων , Ελλήνων που ουδόλως αριστεροί ήταν αλλά ήταν επιφανείς και δόξασαν τον τόπο στον τομέα τους. Από τον Γεώργιο Σεφέρη , τον Νομπελίστα ποιητή μας που από το 1969 (αν θυμάμαι καλά....) προέβλεψε με τεράστια ανησυχία την τραγική κατάληξη του καθεστώτος λέγοντας με σαφήνεια πως τέτοια καθεστώτα μόνο με εθνικές τραγωδίες τελειώνουν...μέχρι τον αριστερό μεν αλλά Εθνικό μας συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη του οποίου η μουσική απαγορεύτηκε. Μπορεί η δικτατορία να έκανε δέκα δρόμους και 5 γέφυρες. Όμως η διαχείρηση των οικονομικών και ο δανεισμός πήγε στα ουράνια....το ανέκδοτο τηςε εποχής ήταν πως ο Μακαρέζος ("υπουργός" οικονομικών της χούντας) πήρε το Νόμπελ.....χημείας! Γιατί; Γιατί λέει έκανε τη δραχμή...σκατά! Ας ανατρέξει κανείς στα οικονομικά στοιχεία του Ελληνικού κράτους το 1975, ένα χρόνο μετά, για να βρει τις τερατώδεις μάυρες τρύπες που άφησε οι δικτατορία πίσω και οι οποίες δεν θα είχαν ποτέ καλυφθεί αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν είχε βάλει την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ (σήμερα Ε.Ε.) (το μόνο πραγματικά καλό που έκανε...)
Το έχω ξαναγράψει, μη λεω τα ίδια και τα ίδια. Η δικτατορία, κυριολεκτικά δολοφόνησε την Ελλάδα, σε μία στιγμή αναγέννησης πνευματικής. Και όπως όλοι ξέρετε, ο Πολιτισμός, είναι το πιο σημαντικό όπλο του Έθνους μας. Με αυτό επίβίωσε στις χιλιετίες. Η Ελλάδα, στα χρόνια του 60, στην πρώτη πενταετία, προσπαθούσε να συνέλθει από την τραγωδία του εμφυλίου και να επουλώσει τραύματα. Αρχισε τότε να αναδυκνείει μεγάλα Πνευματικά Αναστήματα και πάλι. Γεωργιος Σεφέρης....Οδυσέας Ελύτης....Νικος Καρούζος....Γεώργιος Παπατσώνης....(κανείς από αυτούς αριστερός μήτε δεξιός, απλά Έλληνες Ποιητές, μεταφρασμένοι σε όλες τις γλώσσες του κόσμου) Μίκης Θεοδωράκης, ο άνθρωπος που με το εκρηκτικό ταλέντο του, έπιασε τη μεγάλη ποίηση των προηγουμένων και την έκαμε τραγούδι στα χείλη και του πιο απλού Έλληνα.....Μάνος Χατζιδάκις...ο πρώτος Έλληνας που σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια έφερε βραβείο Όσκαρ (μουσικής) στην Ελλάδα... Κάρολος Κουν, Γιώργος Μιχαηλίδης...Λεωνιδας Τριβιζάς....άνθρωποι ελεύθεροι, και οι 3 σκηνοθέτες του θεάτρου διακεκριμένοι, που έφεραν τις μάζες πίσω στα μεγάλα αμφιθέατρα όπως τις Επιδαύρου και έφεραν ξανά σε επαφή με τον λαό τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη.....Πήγαν να κάνουν την Αρχαία Τραγωδία λαϊκό θέαμα για όλους, όπως ήταν και στην ένδοξη Αρχαιότητα.
Μην επεκταθώ...τα έχω ξαναγράψει. Η Ελλάδα τότε μέσα από αρκετά σημαντικά αναστήματα ξανέβρισκε τον βηματισμό της τον πνευματικό και άφηνε πίσω το μίσος και τον σπαραγμό. Την Ελλάδα αυτή, του Πολιτισμού, την Ελλάδα αυτή την διακεκριμένη και την λαμπρή κάποιοι δεν την ήθελαν. Και οργάνωσαν τη δικτατορία η οποία έφερε στον τόπο την απόλυτη σιωπή. Όλα σίγησαν και πάγωσαν και τη θέση όλων αυτών που ανέφερα πήραν οι συνταγματάρχες και η.....αισθητική τους. Απαγορεύτηκαν τα πάντα. Η Ελλάδα έχασε τη φωνή της, έχασε την προοπτική της έχασε τη ιστορική της "συνέχεια". Και εκτοτε φοβάμαι πως δεν συνήλθε ποτέ. Γιατί επίσης η δικτατορία "εκπαίδευσε" τον κόσμο στην νοοτροπία "όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας". Έβαλε την Ελλάδα στη νοοτροπία των γλυφτών του καθεστώτος, του ΄΄οποιου καθεστώτος. Μετά ήρθε και το....ΠΑΣΟΚ -και ολοκληρωσε το έργο με τη νοοτροπία των κολλητών. 21η Απριλίου: η αρχή του τέλους. Τα παρακάτω στοιχεία είναι πίσημα από το Ελληνικό Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως: Επίσημοι νεκροί καθ όλην την διάρκεια της δικτατορίας: Αλβάνογλου Θεόδωρος 22/5/73 Αναγνωστόπουλος Αντάρογλου Αντζελόνι Έλενα Μαρία Αντωνίου Ζήσης 1970 Αργυρίου Αργυροπούλου Αικατερίνη 1973 Βάρσος Ιωάννης 1973 Βασιλόπουλος Γιάννης 30/3/73 Βρυώνης Βυθούλκας Γαλάτης Νίκος Γεριτσίδης Γιώργος 17/11/73 Γεωργάκης Κώστας 19/9/70 Γεωργαράς Μαρίνος - Σπύρος 1973 Γιαννόπουλος Γρέλλος Δασκάλου Στέλιος 1974 Δημόπουλος Δικάλφα Καλλιόπη 1973 Διμαντάκος Έγκελμαν Ντόρις Μαριέτε 16/11/73 Ελής Παναγιώτης 25/4/67 Ευαγγελινός Ζησιμόπουλος Ηλιόπουλος Θεοδώρας Δημήτρης 18/11/73 Θεοδωρίδης Γιώργος 1968 Ιωαννίδης Ιωάννου Καζέπης Κώστας 1974 Καϊλης Γιάννης 26/2/74 Καλαβρού Μαρία 1967 Καλατζής Δημήτρης 5/8/67 Καραγεωργίου Στέλιος 17/11/73 Καραμανής Μάρκος 17/11/73 Κατής Κώστας 1969 Κατσικογιάννης 17/8/69 Κομνηνός Διομήδης 16/11/73 Κούλης Γεώργιος 19/4/72 Κούμπουλος Κρητικάκη Κυριακόπουλος Σάκης 1974 Κωνσταντίνου Γιώργος 4/5/73 Λαγαριώτης Μανδηλαράς Νικηφόρος 18/5/67 Μαρκούλης Νίκος 17/11/73 Ματζώρος Μαυρογιάννης Μέξης Μικρώνης Μιχαηλίδης Μπονάτος Χρίστος Μυρογιάννης Μιχάλης 17/11/73 Μώμος Νικολάου Παναγούλης Γιώργος 1968 Παντελεάκης Κυριάκος 17/11/73 Παπαγεωργίου Παπαδόπουλος Παπαϊωάννου Δημήτρης 17/11/73 Πεσλής Βασίλης 21/4/67 Πετρόπουλος Βασίλης 26/3/73 Ρακιτζής Αλέξανδρος Ράμμος Βασίλειος Ρίζος Τάκης 13/10/67 Σαμούρης Γιώργος 17/11/73 Σαρμαλής Σίμος Γεώργιος 9/1/74 Σινόπουλος Πέτρος 21/6/73 Σπαρτίδης Σταυρέλης Γιάννης 12/12/73 Σταυρόπουλος Σχίζας Σωτηρόπουλος Ιωάννης Τζαβαλάς Καρούσος 3/1/69 Τζιάνος Λάμπρος 21/12/73 Τορίλ Τεκλέτ(Αίγυπτος) Τσαρούχας Γιώργος 1968 Τσιγκούνης Τσικουρής Τσιτσιρίγκος Φώτης 7/4/72 Φαμέλης Βασίλης 17/11/73 Φιλίνης Γιάννης Νοέμ. 73 Φραγκόπουλος Θεόφιλος Χαλκίδης Γιάννης Χαραλαμπίδης Γιώργος Χατζηβασιλείου
Να σημειωθεί εδώ ότι ο τρόπος δολοφονίας των παραπάνω πολιτών, είναι ίδιος και απαράλλακτος στις περισσότερες των περιπτώσεων:
1. Πυρά αντρών της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως
2. Έντονη ρίψη δακρυγόνων αερίων
3. Πυρά, ξυλοκόπημα μέχρι θανάτου (συνήθως με συμπαγείς μεταλλικές ράβδους) από άντρες της Αστυνομίας
4. Πυρά στρατιωτικής περιπόλου + Πεζοναυτών κ.α. Το πολυτεχνείο σε αριθμούς: ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ: 866 συλλήψεις (716 άντρες & 150 γυναίκες), ειδικότερα: 456 εργάτες - οικοδόμοι 49 φοιτητές του Πολυτεχνείου 268 φοιτητές άλλων σχολών 74 μαθητές/τριες γυμνασίων ΘΥΜΑΤΑ: 1. Από τα σώματα ασφαλείας (αστυνομία - χωροφυλακή) 13 φόνοι 83 απόπειρες ανθρωποκτονίας (81 άντρες & 15 γυναίκες) 750 τραυματισμοί πολιτών

2. Από τον στρατό 11 φόνοι 45 απόπειρες ανθρωποκτονίας (45 άντερς & 11 γυναίκες) 350 τραυματισμοί πολιτών Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΛΙΣΤΑ ΚΑΙ ΟΙ 16 ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ: Η λίστα που διαβάζεται κάθε χρόνο στην επέτειο του πολυτεχνείου περιλαμβάνει 88 ονόματα μέσα στην οποιά περιλαμβάνονται τα θύματα της χούντας από την 21/4/1967 έως και την 23/7/1974. Οι επίσημοι νεκροί της βραδυάς του πολυτεχνείου με ονοματεπώνυμο ανέρχονται στους 23. Πρόσφατα βγήκε στην επιφάνεια και μια λίστα 16 ανώνυμων νεκρών για τους οποίους υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες για την τοποθεσία και τον χρόνο της απώλειάς τους. OI 23 ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. Αυτή τη λίστα την εξέδωσε η ίδια η Χούντα: 16 Νοεμβρίου 1973 1. Σπυρίδων Κοντομάρης (ετών 57, 20.30) 2. Διομίδης Κομνηνός (ετών 17, 21.30) 3. Σωκράτης Μιχαήλ (ετών 57, μεταξύ 22.30 & 23.00) 4. Βασίλειος Φάμελλος (ετών 26, 23.30) 5. Torill Engeland Magrette (ετών 22, 23.30) 6. Γεώργιος Σαμούρης (ετών 22, 24.00) 7. Δημήτριος Κυριακόπουλος (βραδυνή ώρα - κατέληξε 19/11/73) 8. Σπύρος Μαρίνος (Γεωργαράς) (ετών 35, βραδυνή ώρα) 17 Νοεμβρίου 1973 9. Νικόλαος Μαρκούλης (ετών 24 , πρωινή ώρα, κατέληξε 19/11/73) 10. Αικατερίνη Αργυροπούλου (ετών 76, 10.00, κατέληξε Μάϊο '74) 11. Στυλιανός Καραγεωργής (ετών 19, 10.15) 12. Μάρκος Καραμανής (ετών 23, 10.30) 13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης (ετών 16, 10.30-11.00) 14. Δημήτριος Παπαϊωάννου (ετών 60, 11.30) 15. Γεώργιος Γερτζίδης (ετών 48, 11.30) 16. Βασιλική Μπεκιάρη (ετών 17, 12.00) 17. Δημήτρης Θεοδωράς (ετών 5 1/2, 13.00) 18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας (ετών 43, 13.00) 18 Νοεμβρίου 1973 19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου (ετών 59, 10.00) 20. Ανδρέας Κούμπος (ετών 63, 11.00, κατέληξε στις 30/1/1974) 21. Μιχαήλ Μυρογιάννης (ετών 20, 12.00) 22. Κυριάκος Παντελεάκης (ετών 43, 12.00-12.30) 23. Ευστάθιος Κολινιάτης (κατέληξε στις 21/11/73) Τα στοιχεία αυτά δεν αποδέχονται κανένα ερωτηματικό, είναι απλώς επίσημα. Αλλά πέρα από τους νεκρούς-τους οποίους οφείλουμε να τιμούμε, η ουσία είναι αλλού. Στην τεράστια ζημιά που η δικτατορία επέφερε στο Έθνος, στον Εθνικό κοσμό και την Ιστορική συνέχεια.

Απο, "Αχαιός", μέλος του φόρουμ του Αποελλάς.