Κάθε χρόνο στις 15 Ιανουαρίου αναλογίζομαι διάφορα πράγματα. Έρχονται στο μυαλό μου οι ασπρόμαυρες εικόνες και τα ζοφά βίντεο. Οι νέοι να τρέχουν στους δρόμους να διαδηλώνουν και οι μεγαλύτεροι να πηγαίνουν να ψηφίζουν. Ούτε προεδρικές ήταν, ούτε βουλευτικές ούτε κάτι απλό- συνηθισμένο, ήταν περί της υποθέσεως της Κύπρου. Ήταν για την ΕΝΩΣΗ με την μητέρα Ελλάδα. Αισθάνομαι περηφάνια, γιατί κάποτε αυτός ο λαός, αν και φτωχός, όχι τόσο μορφωμένος αποφάσισε να αιτηθεί δημοκρατικά το αίτημα που οποιοσδήποτε λαός είχε το δικαίωμα να ζητήσει: Την αυτοδιάθεση και την Εθνική ανεξαρτησία. Όμως παρόλο το δημοψήφισμα, τον αγώνα της ΕΟΚΑ των Κυπρίων, τις τόσες αιτήσεις για Ένωση, μας έριξαν και πάλι στο βούρκο των “μεγάλων” δυνάμεων πλασάροντας μας μια δοτή, άδικη, ρατσιστική δημοκρατία. Σήμερα 15 Ιανουαρίου 2009 τίποτα δεν θυμίζουν τις ένδοξες ιστορικές στιγμές της Κύπρου μας. Οι πολιτικοί συνεχώς πουλάνε, η κυβέρνηση κάνει την νέα μεταρρύθμιση στην πλύση εγκεφάλου, ο κόσμος ξεχνά τι έγινε σαν σήμερα. Σήμερα λοιπόν επέτειο της αρχής του Ενωτικού Δημοψηφίσματος ας αναλογιστούμε όλοι μας το βάρος της συνείδησης μας ως Κύπριοι και ως απόγονου αυτών που αγωνίστηκαν για αυτό το μέγα όραμα. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ , όσο κι αν θέλουν τα κόμματα να το κάνουμε, το Ενωτικό δημοψήφισμα μα πιο πολύ τους αγώνες αυτού του λαού που έκανε για Λευτεριά και Εθνική ολοκλήρωση. Όπως είχε πει και ο επαναστάτης στην Κούβα Αργεντίνος Ερνέστο Τσεκεβάρα: “Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.” , υπάρχουμε για αυτό το όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να μας κάψει. ΖΗΤΩ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου