Για τον Πετράκη Γιάλλουρο ότι και να πούμε θα ναι λίγα.. Από τους 1ους ήρωες μας της ΕΟΚΑ 1ος στις επάλξεις εκεί που τον ζητούσε η πατρίδα. Μόνο μια σιδερένια σφαίρα τον έκανε να λυγίσει και πριν ξεψυχήσει να πει αυτό το σύνθημα που έγινε βίωμα, το σύνθημα που έγινε αγώνας, το σύνθημα που έγινε ιδεολογία: "Ζήτω η ΕΝΩΣΙΣ".
Ναι, τα παιδιά αυτά για την ΕΝΩΣΗ πέθαναν και για την Λευτεριά της Κύπρου μας! ΜΟΝΟ! Ούτε για κολοβή ανεξαρτησία πέθαναν ούτε για κάτι άλλο! Μόνο για ιδανικά.. Ελευθερία Εθνική Ολοκλήρωση.
1ος μπροστά σημαιοφόρος της ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολέα ΕΟΚΑ) ήταν έτοιμος να δώσει τα πάντα για την γη των προγγόνων του! Ακόμα και την ζωή του! Πέθανε και ταυτόχρονα άφηνε πίσω του ένα έπος, έπος ενός ήρωα ενός νέου λεβέντη που άφησε τα πάντα πίσω του και προχώρησε μπροστά στον αγώνα για δικαίωση από τον βάρβαρο Άγγλο κατακτητή.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΗΡΩΑ ΜΑΣ! Όσο ξέρουμε και μείς οι άθλιοι, συνεχιστές του αγώνα σου..
Βιογραφικό του Ήρωα.
<<7>>
<<Ο 18ετής μαθητής της Στ' τάξεως του γυμνασίου Αμμοχώστου, Πετράκης Ζαχαρία Γιάλλουρου, εφονεύθην σήμερον την πρωίαν, βληθείς στο στήθος υπό σφαίρας άγγλου στρατιώτου, διαρκούσης μαθητικής διαδηλώσεως διαμαρτυρίας για το κλείσιμον του Γυμνασίου Αμμοχώστου. Ο φονευθείς εκηδεύθην ψες εν μέσω συγκινητικών εκδηλώσεων εις το χωρίον του Ριζοκάρπασο.>>
(Δημοσίευμα της εποχής)
<<Τότε δεν υπήρχεν ηλεκτρισμός. Κι ο κόσμος άναψεν "λουξ" και φανάρια πετρελαίου. Θα' ταν 6.30 μμ περασμένες. Και η διαταγή του δήμιου της Κύπρου Τζων Χάρτινγκ, ήταν ρητή. Ο νεκρός έπρεπε να ταφεί την ίδιαν ημέρα. Χωρίς να περιμένουν τους γονιούς του από την Αγγλίαν. Και ο Πετράκης θάφτηκε νύχτα στην γενέτειρά του με το αμυδρό φως των φαναριών, με τη συνοδεία της λαοθάλασσας, που έψαλλε έκλαιγε, και άπλωνε τη βροντερή κραυγή του αγώνα στο έρεβος της σκλαβιάς που σκέπαζε το Ριζοκάρπασο. Ο εκλιπών ήτο ο σημαιοφόρος του Γυμνασίου και υπόδειγμα καλού μαθητού...>>
(Αφήγηση)
Γεννήθηκε στο χωριό Ριζοκάρπασο, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 29 Αυγούστου 1938.
Φονεύθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1956 στην Αμμόχωστο από Άγγλους, κατά τη διάρκεια μαχητικής διαδήλωσης την οποία καθοδηγούσε.
Γονείς : Ζαχαρίας και Αννεζού Γιάλλουρου
Αδέλφια : Λευτέρης, Μαρία, Καίτη, Νίκος, Γιάννης
Ο Πετράκης Γιάλλουρος φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Ριζοκαρπάσου, και όταν φονεύθηκε, ήταν τελειόφοιτος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου. Ψηλός, λεπτός, με σγουρά μαλλιά και γαλανά μάτια και πάντα πρώτος στα μαθήματά του, ο Πετράκης ήταν ο σημαιοφόρος στις εκδηλώσεις του σχολείου του.
Λόγος του και κουβέντα του, αφηγείται η μάνα του, ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι του, η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
“Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας”.
Ήταν ο υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Καθήκοντά του ήταν η οργάνωση των μαθητών του σχολείου του, η γραφή και διδασκαλία τραγουδιών αγωνιστικού περιεχομένου, η διανομή φυλλαδίων, η απόκρυψη και διακίνηση οπλισμού, η μεταφορά της αλληλογραφίας και η οργάνωση μαχητικών μαθητικών διαδηλώσεων. Για τις δραστηριότητές του αυτές είχε επισημανθεί από τους κατακτητές, οι οποίοι και τον κυνηγούσαν.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1956 οι μαθητές του Γυμνασίου Αμμοχώστου συγκρούστηκαν με το στρατό και η κυβέρνηση διέταξε το κλείσιμο του Γυμνασίου. Την επομένη, 7 Φεβρουαρίου 1956, μεγάλη δύναμη μαθητών του Γυμνασίου και του Εμπορικού Λυκείου Αμμοχώστου συγκεντρώθηκαν στην οδό Ερμού και οργάνωσαν διαδήλωση. Κατά τη διάρκειά της έστησαν οδοφράγματα και λιθοβολούσαν τους Άγγλους στρατιώτες. Εκείνοι χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά εναντίον των διαδηλωτών. Κατά την αποχώρηση, Άγγλος στρατιώτης στόχευσε και πυροβόλησε τον Πετράκη Γιάλλουρο στο μέρος της καρδιάς. Ο Πετράκης προχώρησε δέκα βήματα περίπου, κραύγασε “ζήτω η ένωση” και έπεσε. Ήταν ο πρώτος μαθητής που το αίμα του πότισε τη γη της ελληνικής Κύπρου. Η θυσία του θα διδάσκει στις επόμενες γενιές το δρόμο της αρετής και του καθήκοντος για την ελευθερία της πατρίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου